എനിക്കും സമാനമായ അനുഭവം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് ... ഞാൻ തന്നെ ചെന്നുപെട്ട അവസ്ഥ ആയത് കൊണ്ട് എനിക്ക് ഇന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ഒരു തമാശ ആയിട്ടാണ് തോന്നുന്നത് ... എനിട്ടും ഞാൻ ഇതുവരെ ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ലാ ...
ജന്മനാ അന്തർമുഖനായിരുന്ന എനിക്ക്. ആൾക്കാരുമായി ഇടപെഴുകാൻ വല്യ പാടായിരുന്നു. ഈ അവസ്ഥ എനിക്ക് തീരെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ വളരെയാതികം പരിശ്രമിച്ചിരുന്നു. അതിനു ഞാൻ കണ്ട ഒരു പ്രധാന വഴി മറ്റുള്ളവരെ അനുകരിക്കുകാ എന്നതാണ് ...
എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച ഒരുത്തനുണ്ട് .. അവൻ ആണേ ആള് വൻ സോഷ്യലാ ... അവന്റെ ഒരു പ്രത്യേകത അവൻ വലുപ്പ ചെറുപ്പമില്ലാതെ എല്ലാവരോടും ഒരേ പോലെ പെരുമാറും എന്നുള്ളതാണ് ... നമ്മുടെ ഹോസ്റ്റലിൽ ഒരു സെക്യൂരിറ്റി ഉണ്ട് ... ആ സെക്യൂരിറ്റിയോട് അവൻ പെരുമാറുന്നത് വളരെ സ്നേഹത്തോടെ ആണ് ... അതിപ്പോ സെക്യൂരിറ്റിയോട് മാത്രമല്ല ടീച്ചർമാരോടും ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകാരോടും എല്ലാം അവൻ ഒരേ പോലെ ആണ് ... അവനെ അനുകരിച്ചാൽ രക്ഷപ്പെടും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി ... ഞാൻ കുറെ ശ്രമിച്ചു.. പക്ഷെ പറയുന്നത്ര എളുപ്പമല്ലായിരുന്നില്ലാ എനിക്ക് കാര്യങ്ങൾ .... ശ്രമങ്ങൾ ഒരുവിതം എല്ലാം തന്നെ പാളി .. ഒരു അന്തർമുഖനായിതന്നെ ഞാൻ എന്റെ കോളേജ് ജീവിതം തീർത്തു ..
അതികം താമസിയാതെതന്നെ എനിക്കൊരു ജോലി കിട്ടി .. ആദ്യത്തെ മാസം താമസം കമ്പനി ഒരു ഹോട്ടലിൽ ആണ് എനിക്ക് ഏർപ്പാടാക്കിയത് .. അതികം ആരോടും മിണ്ടാതെ കമ്പനി ജോലി അങ്ങനെ മുന്നോട്ടു പോകുന്നത് അത്ര പന്തിയല്ലാ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി തുടങ്ങി .. ഞാൻ എന്റെ കൂട്ടുകാരനെ ഓർത്തു ... ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ഹോട്ടലിൽ ഒരു സെക്യൂരിറ്റി ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു അൻപതു വയസ്സിനു മീതെ കാണും ... ഒരു ദിവസം ഞാൻ ഓഫീസിൽ പോണതിനു മുന്നേ ഞാൻ പുള്ളിയെ പരിചയപ്പെട്ടു ... പിന്നീട് കാണുമ്പോഴോക്കെ വർത്തമാനം പറയും ... പുള്ളിക്ക് എന്റെ സ്വഭാവം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി .. ആൾക്കാരുമായി ഇടപെഴുകാൻ അത്ര വല്യ പാടൊന്നുമില്ലാ എന്നെനിക്കു തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു ...
ചില ദിവസങ്ങളിൽ ആ സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടൻ എന്നോട് വർത്തമാനം പറയുമ്പോൾ എന്റെ കൈകളിൽ പിടിക്കുമായിരുന്നു .. അത് ഒരു പന്തികേടായി തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അത് കാര്യമാക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു ... ഒരു ദിവസം ആ പുള്ളി വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിക്കുംപോൾ പുള്ളി പുള്ളിടെ ഒരു കൈ എന്റെ തോളത്ത് വെച്ചു ... ഞാൻ നോക്കികൊണ്ടിരിക്കേ കൈ മെല്ലെ താഴോട്ടു ഒഴുകി എന്റെ വയറിൽ എത്തി ... പിന്നേയും കൈ താഴോട്ട് !!! ... ഞാൻ ഞെട്ടി ! കുതറി പിന്നോട്ട് മാറി ... ആകെ പരിഭ്രമിച്ചു ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയി "ഇതെന്താ ഇത്! ഞാൻ അത്തരക്കാരാൻ അല്ലാ !" ... ഞാൻ മുറിയിലോട്ടു പോയി കതകടച്ച് ഇരുന്നു .. ഞാൻ ശരിക്കും പേടിച്ചിരുന്നു ...
വീണ്ടും ഒരു പത്തു ദിവസത്തോളം എനിക്ക് ആ ഹോട്ടലിൽ താമസിക്കേണ്ടി വന്നു ... ആ സെക്യൂരിറ്റി എങ്ങാനും ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ ഗേറ്റ് കടന്നു പോവാൻ ഞാൻ ശരിക്കും പേടിച്ചിരുന്നു .. ആ പേടി മാസങ്ങളോളം എന്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു ...
ഇന്നാലോചിക്കുമ്പോൾ ആ പേടിച്ചതൊക്കെ ഒരു തമാശ ആയിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ... അവശേഷിക്കുന്നത് ഒരു ജാള്യത മാത്രം ... career developmentനു സ്വയം തിരഞ്ഞെടുത്ത ഒരു രീതി വമ്പൻ നിലയിൽ പരാചയപെട്ട ഒരു ജാള്യത ..
ജന്മനാ അന്തർമുഖനായിരുന്ന എനിക്ക്. ആൾക്കാരുമായി ഇടപെഴുകാൻ വല്യ പാടായിരുന്നു. ഈ അവസ്ഥ എനിക്ക് തീരെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ വളരെയാതികം പരിശ്രമിച്ചിരുന്നു. അതിനു ഞാൻ കണ്ട ഒരു പ്രധാന വഴി മറ്റുള്ളവരെ അനുകരിക്കുകാ എന്നതാണ് ...
എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച ഒരുത്തനുണ്ട് .. അവൻ ആണേ ആള് വൻ സോഷ്യലാ ... അവന്റെ ഒരു പ്രത്യേകത അവൻ വലുപ്പ ചെറുപ്പമില്ലാതെ എല്ലാവരോടും ഒരേ പോലെ പെരുമാറും എന്നുള്ളതാണ് ... നമ്മുടെ ഹോസ്റ്റലിൽ ഒരു സെക്യൂരിറ്റി ഉണ്ട് ... ആ സെക്യൂരിറ്റിയോട് അവൻ പെരുമാറുന്നത് വളരെ സ്നേഹത്തോടെ ആണ് ... അതിപ്പോ സെക്യൂരിറ്റിയോട് മാത്രമല്ല ടീച്ചർമാരോടും ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകാരോടും എല്ലാം അവൻ ഒരേ പോലെ ആണ് ... അവനെ അനുകരിച്ചാൽ രക്ഷപ്പെടും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി ... ഞാൻ കുറെ ശ്രമിച്ചു.. പക്ഷെ പറയുന്നത്ര എളുപ്പമല്ലായിരുന്നില്ലാ എനിക്ക് കാര്യങ്ങൾ .... ശ്രമങ്ങൾ ഒരുവിതം എല്ലാം തന്നെ പാളി .. ഒരു അന്തർമുഖനായിതന്നെ ഞാൻ എന്റെ കോളേജ് ജീവിതം തീർത്തു ..
അതികം താമസിയാതെതന്നെ എനിക്കൊരു ജോലി കിട്ടി .. ആദ്യത്തെ മാസം താമസം കമ്പനി ഒരു ഹോട്ടലിൽ ആണ് എനിക്ക് ഏർപ്പാടാക്കിയത് .. അതികം ആരോടും മിണ്ടാതെ കമ്പനി ജോലി അങ്ങനെ മുന്നോട്ടു പോകുന്നത് അത്ര പന്തിയല്ലാ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി തുടങ്ങി .. ഞാൻ എന്റെ കൂട്ടുകാരനെ ഓർത്തു ... ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ഹോട്ടലിൽ ഒരു സെക്യൂരിറ്റി ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു അൻപതു വയസ്സിനു മീതെ കാണും ... ഒരു ദിവസം ഞാൻ ഓഫീസിൽ പോണതിനു മുന്നേ ഞാൻ പുള്ളിയെ പരിചയപ്പെട്ടു ... പിന്നീട് കാണുമ്പോഴോക്കെ വർത്തമാനം പറയും ... പുള്ളിക്ക് എന്റെ സ്വഭാവം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി .. ആൾക്കാരുമായി ഇടപെഴുകാൻ അത്ര വല്യ പാടൊന്നുമില്ലാ എന്നെനിക്കു തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു ...
ചില ദിവസങ്ങളിൽ ആ സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടൻ എന്നോട് വർത്തമാനം പറയുമ്പോൾ എന്റെ കൈകളിൽ പിടിക്കുമായിരുന്നു .. അത് ഒരു പന്തികേടായി തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അത് കാര്യമാക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു ... ഒരു ദിവസം ആ പുള്ളി വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിക്കുംപോൾ പുള്ളി പുള്ളിടെ ഒരു കൈ എന്റെ തോളത്ത് വെച്ചു ... ഞാൻ നോക്കികൊണ്ടിരിക്കേ കൈ മെല്ലെ താഴോട്ടു ഒഴുകി എന്റെ വയറിൽ എത്തി ... പിന്നേയും കൈ താഴോട്ട് !!! ... ഞാൻ ഞെട്ടി ! കുതറി പിന്നോട്ട് മാറി ... ആകെ പരിഭ്രമിച്ചു ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയി "ഇതെന്താ ഇത്! ഞാൻ അത്തരക്കാരാൻ അല്ലാ !" ... ഞാൻ മുറിയിലോട്ടു പോയി കതകടച്ച് ഇരുന്നു .. ഞാൻ ശരിക്കും പേടിച്ചിരുന്നു ...
വീണ്ടും ഒരു പത്തു ദിവസത്തോളം എനിക്ക് ആ ഹോട്ടലിൽ താമസിക്കേണ്ടി വന്നു ... ആ സെക്യൂരിറ്റി എങ്ങാനും ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ ഗേറ്റ് കടന്നു പോവാൻ ഞാൻ ശരിക്കും പേടിച്ചിരുന്നു .. ആ പേടി മാസങ്ങളോളം എന്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു ...
ഇന്നാലോചിക്കുമ്പോൾ ആ പേടിച്ചതൊക്കെ ഒരു തമാശ ആയിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ... അവശേഷിക്കുന്നത് ഒരു ജാള്യത മാത്രം ... career developmentനു സ്വയം തിരഞ്ഞെടുത്ത ഒരു രീതി വമ്പൻ നിലയിൽ പരാചയപെട്ട ഒരു ജാള്യത ..
No comments:
Post a Comment